Fatih İstanbullu

90'lı yılların en başında bir haziran sabahı İzmir'de yandı gözleri ilk defa. Çocukluğunda hep bisiklete binerdi; en büyük hevesi dört tekerden iki tekere geçmek idi. Yokuş aşağı az kaza yapmadı, ya bileği çıktı ya kolu sıyrıldı. Bir de yazdı hep yazdı ama yazıda; ne zaman iki tekere geçer bir türlü kestiremedi. Küçükken dört teker yazdığı şiirleri, hikâyeleri hep sakladı. Askere gideceği vakitlerde, Gazi'ye edebiyata çağrıldı. Şehirlerarası otobüslerde bıraktı kimi yazdıklarını, okuduklarını. Şimdi başı belâda kalabalıklarla. Kazağını dirseklerine kadar sıyırmış; uğraşıyor, üç teker yol almaya.