Uzun Boyunlu Kadın

Herkes kutusuna çekilmiş, ayyaşlar köşelerinde sızmış, sessiz bir Paris gecesi.
5. katın penceresinde bir kadın karnı burnunda… Aşk mı? Sevgi mi? Alışkanlık mı? Vazgeçememe mi? Ya da kavuşma arzusu mu?
Sessiz bir Paris gecesi…
Pencere pervazında bir anne, karnı burnunda… Kollarını açmış, boşluğa sarılırmışçasına. Sessizliği delen bir çığlık… Vuslat mı? Huzur mu? Yoksa pişmanlık mı?

Paris sokaklarında çınlayan ses, “Modi”. Bohem bir yaşam tarzı, ağır sağlık sorunları, günümüzde paha biçilemeyen eserlerini birkaç içkiye satan, yaşamını önemsemeyen ressam… Dönemin diğer ressamları güzel bir şekilde yaşarken bu yaşantısını kendisinin seçtiği kelimeleriyle “Samimi olarak söylüyorum, hayatım umurumda bile değil.” demesinden anlaşılıyor.

Hayatını yoklukla geçirirken yaşamını idame etmek için resim dersleri vermeye başlar Modi. Bu dersleri sırasında hayatını değiştirecek, genç bir öğrenci olan Jeanne Hébuterne ile tanışır.

Yaşadıkları bağlılık sonucu tuvale dökülen renkler. Modigliani’nin belki de tek aradığı bilinçaltı, doğadaki en ulvi şey olarak gördüğü insan yüzü: uzun boyunlu kadın. Söz vermişti Modi “Ruhunu görebildiğimde, gözlerini de çizeceğim.” Bu mu etkilemişti onu? Kim bilir kaç kere sordu kendine cevabını bulamadı. Neden Modigliani? Daha rahat bir hayat sürebilirdi. Onun boş vermişliğinde kayboldu. Sızdığı gecelerde onu bulup çıkardı. Evladını hiçe sayıp onun peşinden gitti. Zorluklar çekti. Neden Modigliani?

Sessiz bir Paris gecesi…
Tuvale dökülen renkler, uzun boyunlu kadın, ölümün koynundaki ressam.
Mutluluk mu? Hüzün mü?
Sessiz bir Paris gecesi…
Ayrılığa ancak 2 gün dayanabilen kadın, rüzgâr, boşluk ve yan yana üç beden…
Son mu? Sonsuzluk mu?

NOT: Bu ilginç hayat hikâyesini, yönetmenliğini Mick Davis’ın üstlendiği, başrolünde Andry García ve Elsa Zylberstein yer aldığı “Modigliani” adlı yapıtta izleyebilirsiniz.