Umut Rüzgarı

Kalbimin ağlamak isteyip de gözlerimin inat ettiği saatlerdeyim. Burnuma geçmişi anımsatan bir kokuyla anılara daldım. Gözlerim bu küçük ve tanıdık şehirde bu şehre ait bir şeyler arıyor. Ama yok. Sanki bu şehirdeki tanıdık şeyler bir gece ben uyurken çekmiş gitmiş gibi. Ya da ben uyurken benim kalbim bu virane şehri terk etti. Sahi nerede o tanıdık yüzler? “O değil de bir kere görsem.” sözcükleri dökülüyor dudaklarımdan. Ama gurur duvarını yıkmış bir kaç çığlık duyuluyor kalbimden: “Özledim öyle özledim ki görsem öleceğim.” diyor. Sonra kalbimde ağlayamayıp içime attığım bir hıçkırık: ”Kimi sevsem gidiyor.”diyor. Sanki içim bir virane bedenim ise ondan kaçmaya çalışıyor. Kaçarken de kendini yabancı bir şehrin rüzgarlarını koklarken buluyor. Rüzgarlar… Kalbimin özgürlük ülkesi… Aynı rüzgarlar değil miydi özlediklerimin kokusunu getiren bana? Niye şimdi hissiz kokusuz esiyor? Rüzgar da mı ihanet etti bana? Oysa en güvendiğimdi o benim. Peşine takılsam gitsem bir kere bile nereye diye sormayacağım  yegane dostum..

Güneş en tepede bu yabancı şehirde. Kendini sevdirmeye mi çalışıyor acaba? Sevemem ki ben tüm sevdiklerim değil mi soğuk bir şehirde beni bekleyen? Gitmek sözcüğünün ağırlığını tüm bedenimde hissederken dönmek sözcüğü ne kadar da manidar ve içten geliyor. Gitmek kolay kalmak zor sözüne inancımın tamamen azaldığı şu günlerde gidene korkak kalana cesur demek, gidenin ardına bakmadığını düşünmek de anlamsız gelmeye başladı. Bir gün alışırım diye umut ettiğim her şey kalbimden taşıp ciğerime dolarken geleceğe umutla bakmak ne kadar mantıklı? Geçmişimi kalbimin bir köşesinde yakmışım da küçük bir kıvılcım kalbimi hislerimi yok etmiş gibi hissetmemin tek sorumlusunu arıyorum. Yol yine kendime çıkıyor tabi. Ama işte küçücük bir umut değil mi yaşamaya sürükleyen biz? Her şeyin düzeleceğine dair küçücük bir umut ömür boyu beklesek bile ölüm yakınken gelse bile değer.  Titanic’te aşkın ölüme çeyrek kala gelmesi gibi…