Hava zaman dursun diyordu sanki
Bulutlar yavaş hareket ediyordu bugün.
Usulca bırakırken damlalarını toprağa,
Bir yaprak ayrılıyor, sıkıca sımsıkıca tutunup soluncaya kadar, beklediği ağacın dalından.
Islanmıştı toprak. Kahverengi çamur kokuyordu insanlara.
Bir kuşun feryadı duyulmuyordu ölüme sessiz çığlıklarla süzülürken kanatlarıyla.
Şimdi acıklıydı rüzgarın uğultusu.
Çarpıyordu sertçe, o ağaçtan diğer ağaca.
Yeri göğü inletiyordu rüzgarın dansı.
Savruluyor, ahenkle dans ediyor, durmuyor,
Resmini çiziyordu sanki hayatın; acının hüznün kederin resmini.
Sonra toparlanıp gitti birden.
Çamura, toprağa, zaman dursun diyen havaya, yerde yatan kuşa veda etmeden…
