Susmak belki çözümdü
Hatta en etkili çözüm
Gitmek anlamsız kalırdı
Neden ve nereye gidecektim ki?
Kollarımı iki yana açıp özgür olmalıydım ben
Herkes gelmiş geçmiş ve bi kırıntısı kalmamalıydı
Herşey bitmiş ve yeni bişey başlamalıydı
Hiç olmadık yerde enseme dokunan rüzgara bi merhaba demeliydim
Beni sürükleyen takvimlerin dahası yok mu?
Olmalıydı elbet!
Ve ben bunları bile bile mi susmak?
Evet susacağım an haber veririm der gibi bi bakış atarsam
Ancak beni rüzgar anlar
Bilir çünkü nasıl da öyle çarpa çarpa sustuğumu!
Engebe karşısında susan bi kaza gibi
Ve kazara dökülen kirpiklerin arasından yaş
Bu da sessizliğin işaretiydi…
Peki neydi benim alıp veremediğim bu yeryüzünde?
Neydi bana maviyi sevdiren neydi?
Neydi yaşanmayanın peşinden koşturan neydi?
Hücre gibi duvarlarına teslim olduğum aşk neydi?
Sahi kaç kez gülümsedi ki gülümsetti
Kaç kez ağladı da ağlattı silüeti
Kaç parça olup bi anlama bürünmeye çalıştı yine de kalp?
Umut var der gibi!
Yine bana sessizliği armağan eden bu hazin sonlar gece mi?
Bağrında uyuduğum gece mi?
Asi gelip yine ağlayarak çocuklar gibi evine döndürmeyen bu gece mi?
Hep bi yerde olup yine de aklı zifir etmiş olan bu gece mi?
Susmak belki çözümdü
Hatta en etkili çözüm
Gitmek anlamsız kalırdı
Neden mi çünkü ben hep bana gidecektim
Bende yer yoksa sana….
