Bir masalsı diyarın son avcısı gibi giden duygusal sessiz sakin acısız br şekilde öldüren bir yakut gibi incirli durağında bekleyen bir nefeslik ay parçası suskun denizin sonbahar çağıltısında ateşsiz bir çiçek korkusuz bir arslan yavrusu tabiat annenin kucağında bekleyen bir bebek gibi sadece kalpsiz bir köpek
Sözler arasında sarılan bir çift kuğu.
Arasında kalan bir piyano.
Piyano tuşlarından çıkan sese yansıyan keder.
Kemanın kulağın pasını silmesini duydum dün gece.
Sen vardın ömrümde.
Ben yoktum seninle.
Neden diye sordum rüzgara.
Seni anlattı yıldızlara.
Bir ateşin düştüğü yangın yeriydi toprağım.
Dediler ki sensizmişim.
Yalnızmışım.
Sessizce dolandım kalbimin diyarlarında.
Bir nefeslik ömrümde bir sessiz kızın suskunluğu…
Suyun en tatlı parıltısına yansıyan bir yüz….
Bu ben miyim desene ay ve yıldıza.
Güneşin ışığındaki bir duygu treni geçiyor parmaklarımın arasından.
Bir tutam çiçek tozu versin sana o peri.
Başından aşağı döksün.
Hayallerin peşinde bir kız.
Sarsın seni matemli ay.
Suskunsuz herhalde sonbahar.
Eylülün sarı saçlarındaki altın renkli yapraklar.
Bir tutkun denizin hırçın sesiyim ey sonbahar.
Sen misin beni terk eden ey bahar?
Yazın kollarındaki bir duygu seliyim.
Sen misin beni terk eden ey sonbahar.
Gönlüm gönlüne değdiğinde gözlerim ağlar.
Ben yapamam bu sonbaharda.
Gidemem karanlıklara…
Ya da aydınlıklara.
Şarkılar seni söyler ey sonbahar.
Dudaklar seni anlatır.
Nocturne.
Sesimin yankılandığı duvarlar arasında.
Sonsuzluğa açılan kapılan bu sonbahar.
