“Allah sevdiği kulunu ihtiyaç duyulan yere gönderir.”
Sımsıkı sarılırdım hasretine sensizliğin koynunda.
Başımı yaslardım küf kokan dopdolu yalnızlığıma.
Ağlardım uykumda mışıl mışıl,
Seher vakti gelinceye dek…
Günler geceler böyle sürerdi yokluğunda.
Özlemi avuçlarıma alıp yüzüme sürerdim,
Sen kokuyorsun diye.
Zaman akardı yanı başımda başıbozuk, umarsız.
Görmezden gelirdi gözlerimin karasını,
Öylesine değmeden geçip giderdi,
Her deminde beni biraz daha yalnız bırakıp…
Ta ki zaman demi demlendiğinde,
Kıyamadı gözyaşlarımın suladığı sessizliğime.
Bir çiçek büyüttü aşkımın dallarında,
Kurumuş, sararan yaprakları arasında,
Filiz verdi sonsuz sevgim.
Bir de baktım ki ne göreyim?
Fidan da benmişim çiçek açan filiz de!
Sahi nerede şimdi gül kokan gülüşlerin?
Gecenin sırlanmış mateminde bir türkü tutturduk.
Ben ve kendim…
“Yar yolunu kolladım, beyaz mendil salladım, ona çiçek yolladım Akasyalar açarken”
Gecelere dikildik elif gibi,
Ayaza inat avaz avaz serildik boylu boyunca,
Kulaklarımızla sesimizin yankısını dinledik…
Dizdik ellerimizle sabır sabır habbeleri,
Otuz üç saydık da bir nişane koyduk aralarına,
Bir boğum attık imameye,
Hatimesini ekledik, çivisini taktık…
Püskülünü koyduk usulca,
Böylece tamam eyledik kader Tesbih’ini
Acılarımızla ömür ipine sıraladık her birini tane tane…
Kendine has bir tarzınız olduğu görülüyor. Ama duyguları yoğun yaşatacak bir dile henüz haiz değilsiniz. Şiir yaşarken bütün yüreğinizle ve duygularınızla yazdığınız şiirler daha fazla hissediliyor. Belkide en doğru şiir size göre budur ama….
Doğru ya da yanlış şiir yoktur. Doğru yada yanlış sanat da yoktur. Kime göre neye göre sorusu takılır akıllara. Yüreğe kilit mi vurmalı yoksa? Düşünmediği bir an var mıdır ki insanoğlunun, onu alsın zindan altına?