“Sarı Floryam” derdi annesi,
Floryaya benzerdi sesi.
Cıvıl cıvıldı ötüşü,
Bahar kokardı gülüşü.
Paşalar beslerdi floryayı,
Padişahlar severdi bir ayrı.
Serpildikçe güzelleşti,
Florya, daha da özelleşti.
Zamanla uçmaya heveslendi,
Yükseldikçe yükseldi.
Ne kadar çıktıysa göğe
O kadar çakıldı yere.
Burnu sızladı çakılınca,
Kanadı da kırılınca,
Kavrulunca yüreği,
Tutmaz oldu dileği.
Annesi aldı kanatlarına,
Merhem oldu yaralarına.
Sevgi yumağını ördüler,
Mutluluğunu gördüler.
Gelmek için gitmeyi,
Bulmak için yitmeyi,
Yaşamak için ölmeyi
Florya da öğrendi.
Belki de bu yüzden grisi olmadı.
Ya siyahtır ya beyaz,
Ya sıcaktır ya ayaz!
Belki de bu yüzden aşk baharda kalmalı.
