Dizi var dizi var.
Kimi dizi sizi alır sizi kendi özünüze sürükler, kimi diziler var özünüzden uzaklaştırır. Geçtiğimiz yıl ”Yunus Emre Aşka Yolculuk” dizisinin methini duymuştum, tam da ramazan ayıydı. İnternet üzerinden izlemeye başladım ve özüme yolculuk bu dizi ile başladı. Anladığım kadarı ile dizinin tesirinde kalan yalnızca ben değildim ki Nallıhan ziyaretçi akınına uğramış. Buradan dizi de emeği gecen herkese yürekten teşekkür etmek isterim.
Dizi bittikten sonra tasavvufla ilgilenmeye araştırmaya başladım. Öyle yürekten diledim ki deyim yerinde ise bir dergah ortamında bulunmayı..!
Bir gün tesadüfen Beylikdüzü’nde dolaşırken, karşıma bir külliye çıktı. İlk bakışta gözüme çarpan Kocaman bir ALLAH tabelası idi.
Ey güzel Allah’ım dedim, bu hayatta hiç bir şey aslında tesadüf değil. Yüreğime duamı, dileğimi düşüren sensin, sonra kabul buyurup karşıma çıkaran yine sensin…!
Dergaha doğru yürümeye başladım, kapının hemen yanında ki tabelada ki yazıları okumaya başladım. Hacı Galip Hasan Kuşcuoğlu dergahı imiş.
Büyük bir heyecanla külliyeden içeri girdim, solda oldukça büyük bir çocuk parkı, oyun alanı dikkatimi çekti. Beni güler yüzle karşıladılar. ikramda bulundular ardından Üstadı ziyaret ettim, ben cübbeli, sarıklı birini beklerken karşımda spor giysili birini buldum, sohbetledik. Külliye de çocuk oyun alanından, bisikletlere, manganalara, çocuk emzirme odalarına kadar her şey büyük bir incelikle düşünülmüştü.
Çocuklarla vakit geçirip onlarla oyun oynamaktan keyif alan, namaz çıkışında çocuklara şeker, çikolata ikram eden bir Üstad.
Öyle ki namaz kılındığı anda bile, çocuklar mescitte rahatlıkla dolaşıp oynuyorlar. Bu görüntü bana rahmetli Cem Karaca’yı hatırlattı. Kendisi çocukken bir camide oyun oynadığı için azar yiyip, ikinci kez camiye girmesinin ise yaşlılık dönemine denk geldiğini ifade etmişti.
Aslında ne kadar önemli idi ayrıntılar, bir insanın tüm hayatını etkileyebilecek kadar önemli ve altının çizilmesi gerekli idi..
Mutlaka hayatınızda bir defa olsun dergah ortamını deneyimlemenizi öneririm…
