Sonra bir çığlık, deler geçerdi zemheriyi,
Sızardı karanlığın koynuna.
Kulağımın taa için otururdu.
O an, bozulurdu tüm kızlıklar,
Melekler kanatlarını koparırdı kederden,
Kanları siyah akardı.
Babalar feryat eder,
Babalar ölüm dilerdi.
Ne zaman anlamaya çalışsam kulağımda ki çığlığı,
Çocuk gibi ağlardı, çocuk gibi anlaşılmazdı…
Kurtlar boşuna ulumazdı,
Sahi! Kurtlar ne için ulumazdı?
