Ortalama. Bu kavram hayatım boyunca karşıma çıkıyor. Önce matematikte ortalamalarını aldım sayıların, sonra insanların. Sayılara daha çok inandım. İnsanlara daha az. Tanıdığım her insanda ortalama bir şeyler gördüm. Ortalama sevgiler ortalama inançlar. Bense hiç anlamadım bunları. Bilmedim kural koyup taktik geliştirmeyi kuralına göre oynamayı kendime yakıştıramadım. Bilmedim böyle kurallar. Sadece inandım, sadece sevdim. Ortalama olmayan çabalar gösterdim hayat boyu, kimse anlamadı. Çoğu zaman orta yerinde kestiler, kanadım. Çok kanadım, günlerce. Kestikçe güçlendim kestikçe kestiler.
Ortalama sevmeyi beceremedim. İnancım dağları aştı. Dağlar da boyumu. Boyumu aşacak şeyler de varmış öğrendim. Oysa küçükken ne güzeldi. Ben hiç kaybedeceğimi düşünmezdim, hep kazanırdım, hayatı zaferlerden inşa ediyordum. Enfes mimarimi kimse bozamayacaktı. Ortalama sevmediğim onca şeyin, kişilerin yanımda olacağını düşündüm. Herkese tek tek inandım. Sevgiler gerçekti, öpüşler gerçekti. Öyle sanmışım. Ortalama duyguları, sevişmeleri benim sanmışım. Boyumu aştığı için sevindiğim gerçekler, herkesin yaptığı benim tiksindiğim şeylerden ibaretmiş, bilemedim. Herkesi, her şeyi gerçek sanıyordum tıpkı bir hastalık gibi. İnanç hastalığını bu çağda nereden kapmıştım? Gündelik hayata alışamıyordum herkesin her şeyi yapacağını tecrübe etmememe rağmen yine inanıyordum. Hayır diyordum beni içinize alamayacaksınız. Beni aşağıya çekemezsiniz. Ben ortalama biri değilim. Hisler atlasının büyük atlılarındanım ben. Her şeye deli gibi inanacak, her şeye deli gibi bağlanacaktım. Tutku hayatımı yönlendiren tek şeydi. İşe, aşka, aileye.
Büyüdüm, ortalama sevgiler tanıdım, ortalama ihanetler gördüm. Ortalama terk edişler. Ortalamanın altına düşen öpüşlere kandım. Hepsinde başka bir şey var sandım. İnanmaktan vazgeçmedikçe daha da hasta oldum. Her seferinde dünyanın en güzel hissini yaşıyormuş gibi davrandım. O da benim gibi düşünüyordu, biliyordum. Ah aptal kadın. Bal gibi de gerçeği biliyordun her defasında. Ama kendine yakıştırmadın, oysa ki giydiğin kıyafetlerin üzerine uymadığının farkındaydın. Seneye de giyerim dediğin her şeyi eskimeden attın. Çabucak tükettiler. Oysa sen bilmezdin israfı. Senin için çabuk tüketilen şeyler genelde tatlılardı. İnsan insanı bu kadar çabuk tüketir miydi? Kendimi anlamaya çalışalı 24 yıl oluyorken bir başka dünyayı anlamak bu kadar kısa mı sürerdi modern zamanlarda? Kusura bakmayın ama yine midem bulanıyor. Evreni tükettiniz, suyu tükettiniz, yeşili yaktınız. Duygulara niye bunu yaptınız? Ben daha inanacak, deli gibi sevecektim… Yine seveceğim yine inandığım şeyler için iç organlarımı parçalayacağım. Öleceğim uğrunda zaferlerin. Siz, sizler mi? Artık aynı yolda yürümüyoruz, yüzünüze bakmayacağım ortalama bedenlerinizin. Bence siz de ortala-mayın!
