Beni unutmayın demeyeceğim. Beni hatırlayın. Unutulmayan insanın adı bilinir ancak hatırlanan insan ‘o’ zamirinden ibarettir. Beni unutun ama hatırlayın…
Adımı sormayın. ‘o’ zamiriyim. Kaç saattir buradayız, bu karanlığın içindeyiz. Nefes alacak ne gücümüz ne de alanımız kaldı. Bir karanlık bir derinlik üzerimize mezar gibi çökmüş. Arkadaşlarımın yardım isteyen fısıltılarını duyuyorum. Çığlık gibi her bir fısıltı. Çığlıklar nefessiz bir karanlıkta şimdi, duyan yok. Bilincimi açık tutmaya çalışıyorum. Kalk diyorum ayağa kalk! Daha iki saat önce türküler söylüyorduk. Daha dün kurduğumuz sofrada ekmeği bölüşüyorduk. Kalk! Durma kalk!
Baretin ışığında seçemiyorum önümü. Ayak ucumda biri var, hissediyorum. Rasim abi mi o..?
Sesleniyorum. ‘Abi’ diyorum, ‘buradayım’. ‘Gözünü aç abi!’ Nefes almıyor… Daracık yolun her bir yanında bedenler. Aklımı yitireceğim. ‘Yardım edin, kimse yok mu?’ Bu nasıl bir kabus? Biri uyandırsın beni, uyandırın!
‘Biriniz ses verin! Biriniz ne olur! Ahmet! Ali! Halit! Mehmet! Ses verin! Ses verin!’
Bir sürü beden. Hangi birine seslensem…
Ciğerlerime dolan hava iyice ağırlaştırıyor bedenimi. Ne ses, ne soluk var. Bağıracak, haykıracak, ağlayacak takatim yok. Bacaklarım titriyor. İçimde bir şey yüreğimi nasıl sıkıştırıyor. Ah anlatabilsem! Kolum kanadım kırık! Bir düşe davet ediyor zihnim beni;
Bir şenlik havası. Çoluk çocuk eş dost… Türküler söylüyoruz yine. ‘Leylim Ley’… Hepimizin dilinde aynı sözler. Kurtulmuşuz. İnadına yaşayarak, dirençle, umutla…
Sırtımın yerden ayrıldığını hissediyorum. Taşıyorlar galiba beni. Ciğerimde son bir takat ‘arkadaşlarım’ diyeceğim. Gözlerimi yaşama son bir gayretle açıyorum. Ciğerime yeni bir sancı, kesinti saplanıyor. Daha fazla dayanamam diyor beden, daha fazlası yok ey hayat, bitti…
Ne Soma’yı,
Ne Ermenek’i,
Ne Kozlu’yu,
Hatırlamaktan vazgeçme,
Haklı mücadelemi sen ver ey dost!
Adımı bilme, adımı unut. Ama ‘O’ zamirini hep hatırla…
