Nerelerdeydin dün gece?
Kapında bekledim kaybettiğim benliğimle…
Susma haydi söyle!
Sevmiyorum artık seni de.
Bir kere söyle,
Söyle ki tükensin umutlarım,
Kalayım hasretinle bir başıma
Yalnızlık köşesinde…
Sokak kedilerine sarıldım senin yerine,
Ne farkım vardı onlardan benim
Senin indinde?
Yüreğinden fırlatıp atmadın mı sen de beni?
Sahipsiz bir sokak kedisiyim yolunun üstünde…
Sevgine tutsak ettin önce,
Sonra evine alıp besledin,
Yemeğimi koydun önüme.
Sevgimle can verdim kibirli yüreğine…
Kimsesiz akşamlarına serildi tüylerim,
Başım omzuna dayalı öylece bekledim.
Ateşini söndürdüm yalnızlığının.
Mırıltılarımı dinledin sabahlara dek,
Sonra sessizce uykuya daldın…
Oysa sen ise hiç konuşmadın!
Susuşunu sevdim en çok,
Ağlayışını senin.
Gözyaşların süzülürken
Damla damla ellerine,
Dilimle yaladım her bir tanesini,
Tuzunu katık ettim hüznüme…
Öfkenden korkup kapı arasına gizlendim kimi zaman,
Kırdığın kadehlerde döktüğün şarap,
Nefretinle toz duman oldu sevdiğin serap…
Kaçtın kendinden ölesiye,
Sevmekten korktun!
Önce beni,
Sonra kendini…
Ümitsizliğine sarılıp,
Mahzenine hapsettin,
Güzel olan her şeyi…
Bir kedi yavrusuydum
Sana muhtaç,
Sevgine aç…
Yüzünü gözetlediğim
Bak şimdi ne haldeyim…
Sokak kedileri artık tek tesellim…
Umutsuz yada ümitsiz aşk. Yada kahrolası itilmişlik. Bunlar içten duyguların ise, epey bir aşk acısı yaşamışsın demektir. Bazen insan kendini yok olmuş gibi hisseder. Bu dizeler bana bunu çağrıştırdı.
Başta şiir olmak üzere bütün sanatlar ‘ben’den yola çıkarak’ bütün’ e yol alılar. Öznel oldukları kadar nesneldirler. Özne başlangıçtır son değil. Kişiseldir ama evrensele yansılar. İşte bu yüzden sanat olarak adlandırılırlar.