Ne Kadar Da Yalnızdık Birbirimize

Uzun zaman oldu almayalı ismini dilime

Bir şiir daha yazmayalı şehrine…

Ya da âşık olmayalı…

Sevmeyeli en başından desem ne çıkar

Düşmeyeli bir mahallenin diline…

Yüzyıllar olmuş belkide,

Geçmeyeli simitçinin önünden

Bugün, biraz daha koyu kalbim

Sabah çayımın deminden…

Saydım yine utangaç adımlarını

Çırpınan bir kuş edası göğsümdeki kafeste

Hep ismin geçer türkülerde

Bir kar tanesi tozar adınla

Ya da bir kalem yazar…

Saydım yine kısık gözlerindeki serbest nazımı

Ha çok severdin Nâzım’ı,

Bir de şiirin 3. Şahsını…

Şairin Zarif’inden, gülmenin edebinden

başkasını kaldırmaz bedenin

Tüm türküleri ezberledim isminin geçtiği

Kimler, nerde, hangi makamda söylemişse,

Bir bir çizdim altını tükenmeziyle kalemin

Ne kadar da yalnızdık birbirimize…

Oysaki her fırsatta,

Sundum önüne itiraf-ı aşkımı

Hatırlasana,

Sekiz otobüsüne on kala yetiştik hep

Cam kenarına oturuşundan,

Hadi git deyişine…

Durağın buzdan demirine yaslanışımdan,

Gözlerimi gözlerine dikişime…

Ve hareket ederken otobüs,

Derinden bir of çekişime…

Ne kadar da insanıydık aynı dünyaların

Ya bir nakaratta yakalardım seni

Ya da bir mısraın serbestliğinde

Bir mazinin durgunluğu yatsa da,

Deli dolu hallerinde

Biz, saçlarının kokusunu sıkı sıkı tutan,

Bir âsâda buluşmuşuz

Biz aynı kurşunla bir defa vurulmuşuz