Algılamak istediğim ruhani yaratıklar var.
Dokunup yeniden keşfetmek istediğim…
Dünyamın içinde kocaman bir sarmaşıktı bu istediğim.
Her dalında bir başka âlem, bir başka insanlar.
Sıcak bir kahvenin boğazda bıraktığı o his gibi…
Ya da nefes almak gibi…
Ya da sevmek gibi…
Gitmek istediğim yerler var.
Birçok çiçeğin ilkyazdaki manzarası…
Ahh düşünmesi bile muhteşem!
Güzel gör, güzel düşün, güzel yaşa demişler.
Belki yaralarımızı saracak ve bizi mutlu edecek bir yer.
Hem bitkilerden hem nefeslerden alınacak bir panzehir.
Ama şu an bulunduğum dünya bu kadar masum değil.
Tezatlarla dolu, nefret barındıran,
O kadar kötü ki tekrar nefret ettiren cinsten.
Biz yaratıklar ucubeye dönüşebiliyoruz.
İlkyazdaki çiçekleri fırtınalar götürebiliyor.
Aşkı bir nefesle yakan egolar artıyor.
Dünyanın dili olsa bize ne kadar küfreder?
Ya da bizi yok etmek için neler yapar?
Nefes aldığın süre boyunca umut et.
Gülümse.
Şiir yaz;
Teninin değdiğine.
Aşık ol;
Doğaya, renk renk çiçeğe, harikalar yaratan annelere.
Kitap oku;
Cahil olma, aldatılma, sevmeyi öğren
Kahve iç, en acısından;
Kırk yıl hatırı neden olmasın ki?
İnsanlarla konuş;
Öyle çok konuş ki saçmalamaktan korkma!
Ayakların isyan edene kadar yürü!
İyi düşünmekten vazgeçme!
Ve bir amaç için yaşa.
