İnsan Dışındaki Her Şey Konuşsaydı Vay Halimize…
İnanın ağzımızdan girip burnumuzdan çıkarlardı. Ne istiyorsun çiçekten, ne istiyorsun kediden, köpekten, ne istiyorsun ağaçtan, fidandan, bırak büyüsün. Çocuğun olduğu zaman tekme atıyor musun, kolunu kanadını kırıyor musun? Affedersin, üstüne işiyor musun? Soruyorum ne istiyorsun? Bırak büyüsün o çiçek mis gibi koku salsın, bırak büyüsün o hayvan. Umutla yaşamakla karnını doyurmak için uğraşsın, bırak onun da çocuğu olsun, ne istiyorsun arıdan, bırak bal yapsın, kahvaltıda yerken güzel hiç düşündün mü arının nasıl bal yaptığını? Düşündün mü nasıl uğraştığını bir çırpıda yıkıyorsun onların dünyasını yazık değil mi?
O gülden ne istedin, sevgiline götürürken gözün ondan başkasını görmüyor ama sevgilin yokken nefretle bakıyorsun, neden? Ağaçtan ne istedin, peki yazın altında gölgelenirken senden rahatı yok, işin görülüyor değil mi, işin bittikten sonra nefretle kesmek yakmak niye!
Nefretle bakmak yerine güzellikleri görmeyi denediniz mi, asıl mutluluk baktığında görebilmekte.
İnandığım bir cümle var; “Hayvanları canlıları sevmeyen insanları da sevmez.” diye. Ne kadar doğru bir cümle…
Asıl dost aslında onlar, çünkü sevgi, sadakat, merhamet onlarda var. Bizlerde ise her şey biraz eksik…
O eksik yönlerimizi tamamlayabildiğimiz zaman bu dünya yaşanılası bir yer olacak, inanıyorum.
Biraz MERHAMET…
