bir sabah uyanırım…
benliğim her zamankinden biraz daha yarım
duyarım; yalnızlıktan sebep o sessizliği
yalvarıp yakarsam da kifayetsiz!
bu yalnızlık, yalnız bırakmaz beni…
bir sabah uyanırım…
uyansam da ben, uyanmalardan hep korkarım
kâbuslar korkunç ama alışmak daha beter
mecburiyetler ne kadar da tiksinç!
lanet olsun! kişisel prensipler…
bir sabah uyanırım…
istemesem bile sensizlikle tanışırım
seslenirim; merhaba derim yalnızlığıma
ki bu ne delice bir cesarettir!
çileler çok daha zor, yokluğunda…
ve bu sabah uyandım…
evet, zor ama ben kâbuslara alışığım
uyanmaları boşver… yüreğim artık yorgun
başka her şey bir yana, sen yoksun ya
gayri zaman akmıyor, zaman durgun
kalan ömrümü yasını tutmaya adadım
kahve fallarında çıkmayacak artık adım
biliyorum, zamanı geldi, eyvah!
bu, son, fırsatımdır, belki, eyvallah…
