Çok küçüktüm,
Hayatla yeni yüzleşiyordum,
Adımlarımı atarken uçuyordum,
Bir elimde pamuk şeker,
Diğer elimde boya kalemlerim vardı.
Sonra bir gün karşıma çıktın,
Yüzün çok farklı geldi,
Sanki filmden çıkan kahraman gibiydin,
Önce oyun sandım,
Hep ardından baktım,
Yanan kalbimi görmedim,
Çünkü aşkı anlayacak akla sahip değildim,
Aşkı elime aldım,
Gözüme oyun gibi geldi,
Güzel de kokusu vardı,
Karanfil gibi kokuyordu.
Hiç bırakmayı akıl edemedim,
Meğer akıl devre dışı kalıyormuş.
Kalbin böyle işler yaptığını nerden bilebilirdim ki,
Sonra zaman geldi,
Sen hayatımdan bir an da kayboldun,
Seni göremeyince merak ettim,
Aşık kalbimde bitmeyen bir sızı belirdi,
Elbette geçte olsa anladım,
Ben sana aşıktım,
Bu oyuncak hiç değildi.
Canını acıtan oyuncak olur mu?
Bir süre sonra,
Yine seni gördüm,
Arkadaşlarım, “bak tam vakti git hislerini söyle “dediler.
Onlara “unuttum artık” dedim.
Çünkü duygularımın alay konusu olmasını istemedim,
Seni de anlatmak istemedim,
Seni paylaşmak istemedim,
Ardından çok zaman geçti,
Ben büyüdüm,
Sen de büyüdün,
Elbette duygularımda büyüdü.
Aşkı seninle tanıdım,
Oyuncak zannettim,
Onu bırak diyen de olmadı,
Kimse seni çok sevdiğimi bilmiyordu,
İnanır mısın anlamazlardı,
Şimdi imkansız olduk,
Ne o pamuk şeker yiyen kız kaldı,
Ne de sana çok aşık o kız,
Sadece olgunlaşmış küçük kız kaldı.
Çok güzel 😘😘😘
😘😘😘