Eşitlik bozuldu
Ve insan öldü
Şimdi dürüst olalım
Bir kekemenin
Yangını haykırması gibi şiir
Biliyorum
Şiirde olan şiirde kalır
İster sağdan ister soldan olsun
Değişmez ses
Akacak çığlık kalemde durmaz
Bir katilin ellerini kavuşturması
Korsan kalemimle geceleri şiire çıkmam
Devamlı güç kaybederken
Açık kalan mikrofon
Ben, baharı hep aynı yerinden çizen bir facia
Fakir bir hayvan gibi susamam
Mahkûm da öldü
Artık bir şey gelmez elimden
Kırıldı kalemim
Faiz bindirmişler tahta atıma
Kaybedenlerin aksine
Gülmek geliyor içimden
Ama her dilden
Bir çift göz sesleniyor gözlerime
Hep bir hata ile utanıyorum
Ne zaman kokusunu alsam
Şanlı bir giyotinin
Üzerimde yakasız bir gömlekle uyanıyorum
Bakır tenli birkaç yaprak okşuyor yüzümü
Ben yeniden toprağa âşık oluyorum
Devlerin sesleri örterken üstümü
Ben sessizliğe uyanıyorum
