Kalbim kördüğüm olmuş,
Açmaya kalktım dolandı,
Bir yandan sevdiğim,
Bir yandan özlediklerim,
Üzdüğü için,
Ortasına düğüm atmak yetti.
Görenler açmak istedi,
Dokundukları an da,
Korkup kaçtılar,
Onlara da bulaşacağından mı,
Yoksa onlar da dolayacaklarından mı,
Hiç anlamadım.
Bir sabah,
Düğümü açmak isteyen biri geldi,
Dokununca yumuşayıp çözüldü,
Ayırıp yumak oluşturdu.
Sonra elimi tuttu kalbine götürdü,
“Düğümün sebebi benmişim, o yüzden dolanmış “dedi.
Gözyaşımı da sildi.
İçimde beni boğan ne varsa kayboldu,
Kimler geldi,
Kimler dil döktü.
Onun kadar kolay açamadılar.
Meğerse bütün düğüm kalbimdeymiş.
