Her koku kendine ait bir anlam taşır. Bu kimi zaman eşyalardan, kimi zaman insanlardan, bazen de mevsimlerden hissedilir. Belki bilinçaltına atılan hatıralar, izlediğiniz şehrin kokusu, çocukluğunuzdan gelen bisküvi kokusu, sandık kokusu, belki de hayatınız boyunca özlem duyduğunuz bir tat… Ben hala dedemin bakkalındaki şekerlerin kokusunu hiçbir şeker ve bisküvide de yakalayamadım. Gerçekten kokular yıllara mı özgüdür ya da anılarla bütün müdür düşünürüm zaman zaman. Canınız bir anda bir şey ister ya hani. İşte özlenen koku da tam olarak odur aslında.
Hatıraların rengi gün sarısına döndüğü vakitte geldi o koku. Bilemezsiniz. Hissettiğiniz koku biranda hikâyenizi getirir ya da hikâyeniz oluverir. Yaprağın düşme mevsimi gelmiştir. Başka düştüğü vakitler de olmuştur olacaktır da elbet. Ama rüzgâr bu ya işte, getirmiştir uzaklardaki kokuyu burnunuza. Hep gelmiş gibi ya da hiç gitmeyecek gibi.
Hissedersiniz iliklerinize kadar duyduğunuz ve de tarif edemediğiniz o duyguyu. Sabaha kadar içinize sinmiştir sanki her gün aynı kokuyla uyanıyormuşçasına… En güzeli de hissettiğiniz bu kokunun bir yerlerde hissedildiğinden emin olmaktır. Kokular, mekânlar, rüyalar ve mevsim farklıdır oysa. Ama aynı olan bir şeyler vardır muhakkak bu duygulara sebep olan. Bilemezsiniz…
Benimkisi bir dal turşusu hikâyesi… Sevdiğini bildiğim tek şey hiç adını duymadığım “dal turşusu”ydu. Daha önce hiç tatmadığım gibi kokusunu da bilmiyorum. Ama okuduğum kitabındaki kokuyla, sevdiğini bildiğim tek şey hafızamda bir bütün oluşturmuş, sonbaharda rüzgârın bana sürüklediği bir kokum olmuştu sanki. Belki bundan sonra her ‘dal turşusu’ bana bu kokuyu hatırlatacak, her sonbahar bir anda böyle kokacaktı. Ya da hiç gelmeyecekti kokan o mevsim. Adı aşk ya da sevgi değildi. Neydi peki? Dedim ya bir dal turşusu hikâyesi… Mevsimsiz gelen ve de bir daha gelmeyecek olan…
