Kış Uykusu / Şiirsel Öykü

Sürekli uyudukça uyuyası geliyordu.

Uyku onun için bir kaçamak olmuştu.

Uykusu onu adeta cezbediyordu.

Uykusuzluğu özlemişti.

Akşam bir ara uyandı.

Uyandığında her şey silinmişti.

Akli dengesini yitirdiğini sanıyordu.

Ama iyiydi.

Birçok kişiden daha iyiydi.

İnsanlardan kaçmak kurtulmak istiyordu.

Yalnızlığı seçmişti bu yüzden.

Gözleri doldu.

Elindeki kahveyi yudumladı.

Tshirtünü giyindi.

Balkona çıktı elindeki kahveyle.

Her şey ama her şey silinmişti.

Aklındaki tüm sorular önemini yitirmişti.

Yapılan işkenceleri içine çekti.

İç çekti.

Şaka zannedenlere bir küfretti.

Elindeki kahveyi yudumladı.

İçeri geçti.

İyiydi aslında.

İyiydi.

Ama deli olmaya zorlanmıştı.

Deli gömleğini giydirmeye çalıştılar.

Ama giydiremediler.

Daha da uğraştılar.

Ama olmadı.

Delirmedi.

Çok iyiydi.

İyi bir insandı.

Her zaman kedilere ve köpeklere yemek ve su bırakırdı.

İyiydi.

Ağlatmak isteyenlere inat güldü.

Gülünce gökyüzünün mavisi göründü.

Güldü.

Elindeki kahveyi yudumladı.

Sonra tekrar uyudu.

Uyudukça iyi olduğunu düşündü.

Uyku önemliydi nasıl olsa.

Onu delirtmek isteyenlere inat güldü.

Uykusunda güldü.

Sanki bir kış uykusuydu onun için.

Dinlendirmeye aldı kendini.

Kaşar dinlendirme demişlerdi.

Kaşar neydi?

Söyleyenlerin kendisi.

O bir kaşar adam değildi.

Kendinden emindi.

Gözleri doldu.

Gözyaşını eliyle sildi.

Her şey yeniden inşa edilmekteydi.

Ruhu da.

Gözyaşlarını sildi.

Uzun bir uykudaydı.

Kış uykusu…

Saatler sonra tekrar uyandı.