Gözleri sensizliğe alıştı. Akıllarda gelgitleri var isminin. Yollar yokluğunda yalnızlığımla sessizleşti. Bir ben kaldım geriye senden arta… Bana baktıkça seni hatırlayabilirler mi? Ne dersin! Yıllar sonra bir gün o tozların içinden sıyırıp bedenimi, büyütebilir miyiz bir kişinin daha düşlerinde haykırdığın gerçekleri.
Oysa ne çok sevmiştik o şehri, adımlarıyla karış karış işlemiştik sayfalara. Şehir o olmuştu, onlu bir şehri tanımıştı belki benimle dünya. Kaleminin kudretince kavuşturmuşken bizi, kim anlatacak şimdi yitirdiklerimi, yitirdiklerimizi…
Büyüttün…
Anlattım! Anlayana tabii…
Bir duygunun izahı basitlikten ötedir. Basit bir dünyada kelimeye ruh vermek sanıyorum onu yazmakla değil, bu hissizliğin içinde yaşayabilmektedir. Seninle tadabildiyse niceleri ne mutlu, hep o rüyanın eşiğinde, bir patlamanın arifesinde, kavuşmayla sonuçlanabilecek hareketin habercisiyiz. Çünkü her şey düşüncesiyle mündemiçtir.
Sayfalar dolusu insanlar büyüttün bağrımda. Yalnızca bir isim ve başkalarıyla şekillenen hayaller bıraktın ardında. Bende seni değil, bende kendini kaybetti ve aslını buldu insanoğlu, lakin bu öykünün içinde kaybolmadıkça…
Aşk değil miydi her şeyin başlangıcı ve bu satırlar aşk için yazılmadı mı? Ne ile başladınsa boşluğu doldurmaya onunla yanmadın mı? Sanat, tarih, siyaset, coğrafya senin kaybolduğun boşluk neresi? İşte beni orada bulacaksın. Evet sende o güzel söz gibi “hamdım piştim yandım” diyerek bana koşacaksın. Ya kalemin elinde, ya âlimin dilinde, ya sayfanın birinde benim ile hem dem olacaksın.
