Bir arabada kışın ortasında
Yağan kara takılan gözlerle
Seyrine dalmışken dünyanın
Çektiği setler ardında yaşamayı
İstemeye istemeye de öğrenmiştir.
Dil suskunluğa bir imge olmuş
Kelimeleri yuta yuta kendini kitap etmişte
Ne okuyanı var, ne okutanı.
En güzel cümleler sahipsiz,
Benimseyeni, kendine uyduranı yok.
Gözler bir şiir,
Mısralarla parlıyor en iç yeri.
Hece hece şarkı çığırıyor da
Hepsi bir duvarın ardında gerçekleşiyor.
Duyan, bilen, tanıklık eden tek bir kişi yokken
İnliyor duyurmak için sesini.
Soğuktan titreyerek, unutmaya çalışıyor…
Unutmanın imkansızlığında doğan
Yaşama bağlı ince bir çizgi arasında,
Kendini de yok ederek unutuyor.
Koca bir kitap yok oluyor o anda
Bir şiir kayboluyor mısralarıyla.
Gidişine de en çok sohbetiyle kavrulan
Tıpkı kendi gibi yalnız bir ağaç üzülüyor.
Yalnız bir ağaç.
Güzel bir yorum katılı