“Ne güzeldi o kış bahçesinde
Güllerin çok derinlerde çalışan uykusu
Sana bir bahar hazırlamak için”
Yaz günü geçince bütün ağaçlar beyaz pelerinini giyer sokaklarda dolaşır.
Gökyüzünden karlar düşer, havayı bir matem sarar.
Aralıktan ocağa geçerken kışın ısınma için sahlepler içilir, kahve eşliğinde sohbet edilir.
Yaz ise geridedir.
Yazın sandaletleri giyen bizler birden botlarımıza bürünürüz.
Karların arasında “küt küt” sesler çıkararak yürürken beyazlığın tadını çıkarırız.
Karın dinginliği bizi neşv ü neva bulur insan ruhunda.
Tezahür eden aydınlık ruhların yansımasıdır beyaz taş yığınları.
Kar, her bir tanesi meleklerden düşen bir pamuk şeker gibi yüzümü ıslatır.
Özgürlüğün tadını yaşatır karlar.
Elini uzatır da yakalar kar taneciklerini.
Masalın kıvılcım dolu beyazlığıdır karlar.
Tanpınar’dan sana bir şiir söyler:
“Bu sevinçle yüklüydü hava,
Geleceğin kapısında el ele vermiş
Gülümsüyordu her şey.”
Gülümse hayata.
Hayat seninle.
