Kapıldım Gidiyorum Bahtımın Rüzgârına

Hikâyelerimizin Müziği Çocuk Gözüyle – 6

Çocuğum ben; oyun oynamaktır işim,

Sormayın oyuncağın nedir diye?

Ne bulursam odur derim, çünkü her şey benim…

Bir kumaş bulurum kırmızı!

İşte pelerinim …

İster uçarım artık;

Süpermenim…

İster küçük prenses;

Beyaz atlıyı beklerim…

Bir sopa mı budum? Kılıçtır kuşanılmış…

Seç!

İster Don Kişot ol, ister Malkoçoğlu…

Artık neresindeysen dünyanın…

Bir yastık ise kucağımdaki; odur bebeğim,

Masa altlarına kuruludur evim.

Çamurlardan yemek yaparım,

Gazoz kapaklarından tabak,

Sunarım hayalimde misafirlere…

Kimse bilmez düşümde

Nerelerdeyim kiminle gezerim…

Betül Çetinay

…

• Günaydın! Erkencisin yine?
• Otobüsün sesini duydum… Gitti mi yoksa?
• Dur koşma… Gitmedi daha burda!

Pencereden aşağıya bakıyorum, henüz hareket etmemiş… Oh çok iyi, kaçırmadım demek ki… Motoru ısıtıyor daha, bir yandan da koltukların arasını süpürüyor. Beni görecek mi acaba? El sallayabilecek miyim? Ah! bir yukarı baksa… Niye bu kadar yüksek ki evimiz… Oysa ikinci kattayız yalnızca… Üstümüzde bir de teras var, koskoca… Hadi bir bakıver, başını kaldırıp bir kez olsun, ne olur el sallayayım sana…

• Ne yapıyor o orada?
• Şu muavin yok mu? Ona el sallamak için kalkıyor bu saatte…
• Hay Allah yatsana be çocuk… Çok ararsın bu zamanları…
• Hiç sorma, bayramdan beri böyle, sabah akşam camda…

Doğruydu, bayramdan beri böyleydim. “Şehirden gelirken senin için almış” demişti ya abim mavi balonu… Fakat o sabah uyandığımda patlamıştı ya mavi balonum… Ne ağlamıştım bütün gün için için… Susturamamışlardı, hiçbir şey kâr etmemişti… Ne şekerler, ne çikolatalar… Bayram zehir olmuştu bana. Sonra dediler ki; “Şehre inen tek otobüsümüz Magirus ” artık evimizin önüne park edecek… İşte o zaman sustum. Nasıl sevindim, dindi bütün kederim… O gün bugündür sabahları çıkmadan sefere onu camda gözlerim. Yakalayıp, el sallarım ve sonra akşama tekrar dönüşünü beklerim…

Beş yaşındayım, ev halkının yapacak bir sürü işi var. Her gün kimi işinde, kimi okulda, kimi evde… Ama benimle oyun oynayacak kimse yok.  Sabahtan akşama kadar radyo açık yalnızca… Oyuncak mı? Ne bulursak artık, ne rast gelirse o günün kısmetine…

Evimizde biri camın önünde diğeri duvar dibinde olmak üzere iki divan vardı. Ben duvar dibindekini severdim. Ucuna oturdum mu bir kez, artık kendimi otobüs şoförü olarak hayal ederdim. Evdeki erkek terliklerinden üç tanesini ters çevirip, fren, gaz ve debriyaj pedalı yapmıştım. Bulduğum küçük bakır tepsi ise, otobüsün kocaman direksiyonuydu. Bütün gün hayal arkadaşım  (muavin)  ile gezer dururdum dünyayı.  İnsanları kurtarırdım kötülerden. Toprak altında yaşardım köstebekler gibi. Kimse bulamazdı beni. Saklanırdım, bilemezdi kimse yerimi… Bana ihtiyaç olmazsa hiç dışarı çıkmazdım. Çünkü ben gizli bir kahramandım…

Bugün annem izinli… Bana gelip ses yapmamamı söyledi. Çünkü arka odada sesini alacakmış teybe…  Bu hafta sonu abimin doğum günü, ona sürpriz yapacakmış…

Kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgârına
Ey ufuklar diyorum yolculuk var yarına
Ayrılık görünmüşken yar tutmuyor elimden
Misafirim bugün ben gurbet akşamlarına.

Annemin bu hicaz makamımdaki şarkıyı söyleyişini dinliyorum, nefesimi tutarak… Aşktan yanmış, ayrılığı tatmış kalbimle, içimden usulcacık mırıldanarak…