İLETİŞEMEMEK

Toplum olarak iletişmek adına yaptığımız tek şey susmak. Suratlarımıza boş boş bakıyor ve geçip gidiyoruz yanımızdan. Biri diğerine kapıyı tutar, diğeri sadece suratına bakıp geçer. Teşekkür etmek mi? O da neymiş! Ya da kafalarımızın öne eğik durması normaldir yürürken, telefon var çünkü.

İletişimi sağlamak ne ara bu kadar zorlaştı bilmiyorum. Selam vermek neden bu kadar uzak insanlara, anlamak güç. Gülümsemek ya da… Sadece dudakların yukarı kıvrılması gerekiyor ama bakıyorum etrafıma herkesin suratı boş, kızgın hep bir şeye birine ya da mutsuz. Gülümseyen yok. Bir gülse biri, diğeri ona gülse, sonra diğeri ve diğeri. İletişsek hep beraber, tanımdan da karşımızdakini sevebilsek, sevmesek bile saygılı davranabilsek.

Şimdi herkes kendi derdinde. Sanki dünyanın tüm sıkıntıları onun omzunda, sanki önemliymişçesine, sanki hiç vakti yokmuşçasına. Koşar durur insanlar, koşarken nereye gittiğini bilmeden hem de. Sonra çarpar birine, suçlu kendi değilmiş gibi ters ve sert bakar suratlarımıza. Özür dilemek mi? O ne ki! Kimse bir diğerinden önemli değil oysa, kimsenin sorunları bir diğerinden fazla ya da az değil. Ve zamandan bol bir şey yok elimizde. Zaten kalıplara sokmasalardı zaman diye ne bir kavram ne de bir derdimiz olurdu. Birileriyle iki dakika ayaküstü sohbet etmek kimseye bir şey kaybettirmez. Yani en azından kasıntı olmazsınız. Herkes birilerinin çocuğu, annesi, babası, kardeşi, halası, dayısı… Vasfımız aynı bir kere “İNSAN” He dersiniz ki ben insanca iletişim kurmam, ben insanlarla iletişmem; o sizin kendi hayvanlığınız. Hiç gerek yok.

Diyeceğim o ki; iletişmemek adına yaptığımız her şey bizi  ileri değil, geri taşır. Belki birey olarak ilerlediğinizi sanırsınız ama hayır. Toplum olarak hep yobaz bir şekilde kalırız. O yüzden o telefonları cebe atıp, kasıntılığı bırakıp, işlerinizi bir dakikalığına unutup birine merhaba deyin. Mutlu olacağız, gerçekten.