Güzel bir nisan akşamı, hava lodos, deniz duru, durgun ve sessiz, yine kırmızı rengin türküsüne demini almamış çay kırmızısı rengin türküsüne yayılmış ölü dalgalar. Sandallar annenin ninnisine dalmış sallanıyor. İnsanlar oturmuş taşlara oltalarını bekliyor, insanlar sessiz, yürekler suskun. Sahilde tek tek insan izleri, durmadan havlayan bir köpek sesi. Durmadan havlıyor.
Neden!
Nedeni belli değil.
Yürüsem gitsem baksam mı? Yardım ister gibi tekrar havladı. Acı acı sonra sustu; sustu ya beni de daha çok merak sardı. Etrafı derin suların altın dağı sessizliğe büründü. Gökte güneş de sessizliğe uydu bulutun arkasına gizlendi. Bir tuhaf karanlık kapladı etrafı, biraz önce ne güzeldi. Uzakta dağın doruklarında ışıklar bir yanıp bir sönerek san ki göz kırpıyor.
Sessizliğin içinde uzaklarda bir kadın karartısı düştü gözlerime, kadın sahil boyunca yürüyor. Arada eğilip eğilip bir şeyler topluyor.
Oturduğum kayaya doğru geliyordu. Ben sanki bir yerlerden tanıyorum, ama yüzünü seçemiyorum. Uzakta dalgalanan saçlarının dansına takıldı. Saçlarını tam tepesinde toplamış omuzlarına doğru dökülen saçları hala dans ediyor. Üzerinde ki elbisenin deseni tam seçilmiyor omuzlarına aldığı şalı da rüzgârın esintisine takılmıştı.
Uzaktan seslendi.
-”Köpeğimi arıyorum gördünüz mü? ‘diye seslendi. Hemen aklıma geldi.
- ” Biraz önce karşıdan havlayan bir köpek sesi vardı.” diye seslendim.
-”bir saatten fazla oldu onu arıyorum, bulamadım. Birde sahile baksam dedim.
Kayadan kuma atladım. Tanıştık. Hala yüzünü hatırlayamıyordum. Oysa kasabayı iyi tanırdım. Yine de gülümsedim tanımış gibi. Parlayan iki çift göze dalmıştım. Yürümeye başladık. Öyle şeyler soruyordu ki samimi olup olmadığını bilemedim. Hem yürüyor, hem de benimle alay mı ediyor, gerçek mi bilemedim?
Ciddiyse bu samimiyeti gençliğine vermeliydim. Nasıl olsa saman alevi gibidir bu gençler. İşlerine geldiği gibi konuşurlar. Bu genç kızımız da bir şeyler karalıyormuş. Şimdi bir şiir okuyor;
GÜN YÜRÜDÜ GEÇTİ
Yolculuk çıkınım hazır
Koltuğum rüzgâr kenarı
Mavi göğe otursun imgelenen başım
Dünya kendinden emin
Dur durak yok
Dönüyor.
Dönsün davul gibi
Tokmak her vurduğunda
Gün yürüdü geçti
Bende kalansa göz izi
Güneş batınca karanlık örter üstümüzü
Karanlık parçalandı güneş üstüme doğarken
Issız damlar göl oldu
Sesimi yırttı aynadaki bakış
Ellerin sesimi tuttu.
Gün geldi geçti
Avuntu bunlar
Kederli göz bebeklerimiz
Yeşil yapraklara yürüyen güneş
Artık parmak izlerinin
Kalmadı önemi
Mahşere dönerken ıssız sokaklar
Ben yalnızlığın kederinde
Gün geldi geçti
Baktın güzel okuyor. Hem de ezbere okuyor. Şiir de anlam bakımından güçlü, güzel betimlemeler yapmış. Keşke bir kez daha okusa. Fazla zeki ve dikkatli. Onu hafife almamak lazım. Duygulu birine benziyor, duygulu olmasa bu kadar duygulu okuyamaz. Çok beğendim demek ukalalık olmaz, her halde. İyisi mi her ihtimale karşı, yapılacak en doğru hareket, işi samimiyete dökmek, onu beğenmiş görünmek işi abartmadan. Zaten işin gerçeği de bu, bir şiiri bir de köpeğini çok severmiş. Yalnız yaşıyormuş, şiirde boş zamanını renklendiriyor. Köpeğim se yalnızlığımı, ses bana can arada onunla konuşuyorum. Bazen sohbet uzuyor ben onun köpek olduğunu unutuyorum.
İnanır mısınız bazen bana kızıyor; yanlış yaptım der gibi bana arkasını dönüyor. Güzel bir şey olduysa kuyruğunu sallıyor. Hep hav havlarla bana güç veriyor.
-” Sende yalnız mısın?
-”Öyle gibi” dedim
Kendimden bahsetmeyi çok sevmem, ama diyemedim. Ne tuhaf bir duygu bu.
Uzakta kalabalığa doğru yürüdük.
Kalabalığa yaklaştıkça kalbim sıkıştı. Kötü bir şey oldu gibi geldi. Ama ona bir şey demedim. O da aynı duygu ile olacak koşmaya başladı. Kalabalığı yararak aradan çemberi yardı.
”Yerde bir köpek upuzun yatıyor diğer köpek onu bekliyor. Havladığı anlarda yerdeki kumda patileri ile oyduğu yeri görünce içim sızladı. O havlamalar onun içinmiş. Kızı görünce doğru ona koştu. Kucağına atladı. Gözleri yaşlıydı. Sahibinin yatan köpeğe bakmasını ister gibi öyle acı bir bakışı vardı ki annemi kaybettiğim gün geldi aklıma.
Kız sakince sarıldı. Kucağına aldı. Etraftakiler seslendi.
-”bana kürek bulabilir misiniz?
-onu gömme mi istiyor.
Biz insandık! O köpek, İnsanlığımdan utandım. Ve gün yürüdü gitti.
