Sevgili Sevgili;
Öncelikle bir merhaba ile girmek isterim söze. Merhaba giden sevgilim. Sana söyleyecek o kadar çok şeyim var ki. Nerelerden başlasam? Nasıl akıtsam içimdeki ayrılık lavlarını? Hangi söz beni tekrar sen yapar? Tekrar biz oluruz? Şu ayrılığımız süresince sürekli beynimi bir kiler faresi gibi kemiren acılarım, sorularım bunlar ve buna benzerler. Anlatmam gereken o kadar çok acım ve buruk sevinçlerim var ki. Gelirsen sevinçlerim nedensiz olur. Yaralarım var sarılmayı bekleyen. Belki gelip saracaksın sinene. Benden mutlusu olmayacak artık yeryüzünde. Ela gözlerimden sana akacak sevinç yaşlarım. Belki gözyaşlarım damlayacak o çok sevdiğin buz mavisi gömleğinin omuzlarına. Karnındaki bebeğin ilk kımıldanmalarını hisseden acemi anne olacağım. Üniversiteden yeni mezun olup, ilk başvurduğu işe kabul edilen taze mezun heyecanı saracak benliğimi. Bırakamayacağız birbirimizi belki. İlklerimizin acısı çıkacak su yüzüne. Geleceğinle müjdelediğinden beridir yüreğim ağzımda. Küçük bir kızken babamın İstanbul’dan aldığı kırmızı pabuçlarımı gördüğüm ilk anki heyecanla gözüm yolda. Koşuyorum sana adım adım. Bende kaldı silik tadın. Daha var sarmana kollarına. Belki bir hiçlikte olacak vuslat. Güneşli baharı akıtıyorum gözlerimden damla damla. Belki bu son bakışmamız hiç olmayacak. Bir daha hiç sarmayacaksın kollarına. Kokun bulaşmayacak tenime. Eski heyecanımdan eser çok. Güneşin koynunda bekliyorum seni. Işıklar içinde. İçim içime sığmıyor. Gelmelerinin ihtimali bile beni divane etmeye yetti. Özlemelerimi taşıyamıyor güçsüz omuzlarım. Yazmaktan korktuğum o kadar çok söz var ki. Hani olur ya duyarsan gelmekten vazgeçersin. Pek acı pek yaman. Aşık, zavallı, biçare yüreğim aman diliyor aman! Gel! Ve bir daha gitme gönül yaram!..
