Kendinden korkma duygundan kurtulmanı istiyorum. Düşün. Düş-ün. Şimdiye kadar yaptıklarını? İz bırakmakla kafayı bozmuşsun. Kaybedeceklerin ton olup kalbine oturmuş. Susup neyi kazandın bugüne kadar? Ya da konuşarak? Ne bileyim…Neyin telaşı bu? Hangi düzene uyum sağlamayı deniyorsun yine? Kim için harcıyorsun yeterince olmayan zamanını? Gözlerinin önünde yaşayıp ölen ruhları görmüyor musun? Kendine karşı bahaneler uydurmayı bırakmanı istiyorum. Sana zamanla ilgili şeyler söyleyemem. Ne kadar zamanın var bilmiyorum. Filmin sonu kime gösterildi zaten?
Aynı şarkıyı tekrar tekrar dinlemeye bir son ver. Keşke şu. Keşke bu. Neden öyle olmadı? Neden böyle değildi? Önemi yok artık anlasana. Çok net bir şey söyleyeyim mi? İsteseydi şimdi yanında olurdu. Seni istemedi. Neden şu neden bu. Önemi yok anlasana. Onunla olmayı seninle olmaya tercih etti. Bitti.
Bırak herkesi. Bırak onu. Şunu bırak. Neyi kaybedeceksin? Daha ne var kaybedeceğin?
Birini kaybetmenin imkansızlığı altında ağlayıp sızlayıp duruyorum. Bir an durup da aklıma gelen bir düşünceyle sarsılıyorum. Kafanı duvarlara çarp. Kalbine bıçaklar sapla. Delik deşik olsun ruhun. Birini kaybetmek imkansız. Çünkü zaten kimse senin olmadı. Tıpkı seninde kimsenin olmadığın gibi. İki kere iki dört. Beş falan değil. Halt yemişler.
Komik. Hayatın boyunca birilerine bir şeyler için öğüt verip aynı durumda kaldığında onları hatırladığın oldu mu hiç? Hiç olmadı. Bir kere bile omzumda zırıl zırıl ağlarken değmez be dediğim hiç kimse gelip bana ben o piç için harcadığım zamanı düşününce ulan değmez demedi. Değmez arkadaşım değmez. Denedim. Değmiyor. Anla artık.
İnsanlar aptal. İnsanlar acımasız. Ne yaptığından habersiz. Vazgeç. Unut artık. Biraz cesur ol artık. Şu sırt çantanı al. Topuklularını çöpe at. Ayakların iyi hissedince sende iyi hissedeceksin güven bana.
