Bir düş-tü hayat gözlerimizin önüne serilen,
Düş-tük gün be gün sonbahar yaprakları gibi yeryüzüne dökülen.
Ümitlerimiz sarıldı dört elle bize.
Kayıyordu parmaklarımızın arasında zaman,
Arpa taneleri gibi saçılıverdik güvercinlerin önlerine.
Kimimiz yem oldu kargaların kursağında,
Kimimizi kaptı bir martı götürdü uzak diyarlara,
Kalanları serçeler yedi,
Toprağa karıldı kimileri.
Sevdik toprağı bir solucan gibi,
Börtü böceği dost edindik.
Çürümüş köklerden başka,
Görmedik vefayı koynumuzda,
Solmuş papatyaları başımıza taç ettik.
Kurumuş sümbülleri çektik içimize,
Aşkın kokusuna hasrettik, bilemedik…
Sevdik yine de nemli ıslaklığını toprağın…
Yaz gelince kavrulduk güneşin ateşinde.
Sular çekilince anladık ki,
Yanmaktan geçermiş yolu aşkın bir kere sevince…
Gün döndü, şimşek çaktı, gökyüzü aydınlandı.
Gecenin karanlığında yağmur sicim gibi yağdı.
Bir arpa boyu yol giden masallar,
Düş olup düşüncelerimize aktılar.
Hayallerimize hâyâ-l kattılar.
Uyandık baktık ki ne görelim !
Düşen elmalar değilmiş düşlerimize.
Elma da bizmişiz meğer,
Gördüğümüz düş de…
