Sevgili Dostum,
Geçen yazdığım mektupta sana biraz fazla yüklendiğimi fark ettim. Düşündükçe olanları yine sinirlendim sanırım. Sen bana bakma. Dükkâna yine ağlayarak geldi o çocuk. Senden aldığı cesaretten eser yoktu. Kürt olduğu için aşağıladıkları yetmiyormuş gibi bir de evliliğini bahane ediyorlar. Aypare ile evliliğini sana daha öncede anlatmıştım. İzin verirsin diye hesap ettim. Kızdın mı yoksa? Ne yapsaydı kız? Gencecik yaşta bırakıp gittin. Ölene kadar seni mi bekleseydi? Defalarca gelip sordu bana çocuk. Evlenmemde sakınca varsa vazgeçerim diye de ekledi her seferinde. Aypare’nin mutlu olmasını istediğim için destekledim bu evliliği. Merak etme, seni hala unutamadı. Beni her gördüğünde heyecanlandığını anlıyorum. Ellerini birbirine yapıştırıp seninle ilgili bir şeyler sormak için cesareti toplamaya çalışıyor. Sonrasında olmuyor ne hikmetse. Yıllardır tek bir kelime etmede senin hakkında. Gözlerinden belli ediyor gerçek hislerini. Bende anlatmıyorum seni. Yusuf ile evliliği de zaten iyi gidiyor Aypare’nin. Ne diye karıştırayım milletin aklını değil mi?
Bizim dükkânda işe aldım Yusuf’u. Neden diye hiç sorma. Milletin söyledikleri de umurum da değil. Kahveci Remzi bile sana ihanet ettiğimi söyledi geçen gün yüzüme. Gülmeye başladım sonrasında. Düşünebiliyor musun? Sana, ihanet, ben… Üç kelimeyi aynı cümlede kullanmaya başladı bu mahalleli. Bunlara çok yüz verdiğini sana da söylemiştim. Hiçbir şey de anlatmadım hakkında. Senin bir daha geri gelmeyeceğini bile bile bunları söylediler bana. Sakın yanlış anlama. Kimseyi şikâyet etmiyorum. Bir cevap ver diye de yazmıyorum bunları. Sadece bilmeni istedim. Neler yaptığımı anlatmak iyi geliyor bana. Bak görüyor musun dostum? Yine kendimi düşündüğümden yazıyormuşum meğerse. Kendini bu kadar düşünme dediğin günler geldi aklıma. Yaptığımız çılgınlıklar geldi. Şimdiki aklım olsaydı yapmazdım ama. Güzeldi o günler. Her şeye rağmen sen vardın yanımda. Yanlış anlama beni. Yine varsın. Hayatta olmasan da hayatımdasın.
