Hep sizden bahsettik, bugun ben’i dinleyin.
Ben can çekişiyor..
Ben’in kalbi zombileşti.
Ben’i kimse duymuyor..
Ben ona kulak verdim, ara ara animsıyor son hayal kırıklıgını ve anlatiyor, içini
döküyor. İci sökülüyor…
Ben papatyalari çok seviyor ve koparmak istemiyor. Bu yüzden ciçekleri sevdiğinden bahsetmez
adamlara..
Ben sürekli aşık.Çünkü o aşka aşık.
Onu kimse anlamıyor!
Ben’de durumlar sıra dışı..
Ben’in sevdigi renk turuncu ama bazen pembe, bazen mavi, bazen yeşil
Ben ruhunu dinliyor. Ben rengarenk!
Ben çok hırçın, çünkü çok kırılmış…
Nasıl seveceğini bilmiyor, çünkü hiç sevilmemiş!
Ama son hayali kırmayacaklardı! Diyor ve anlatiyor;
Önemsenmedi , belki umursanmadım hiç..
Ama çok sevdim,
Yalanlar söylüyordu , kızamıyordum. Bahaneler uyduruyordu, yorgunluğunu hissediyordum susuyordum
O bana hediye gibiydi, muhteşem bir kalbi, merhameti vardı ve inanılmaz bir ince ruhu…
Arada kızdırmak için asla böyle olmadığını söylerdim.
Ya ben? Ben sadece sabırla yanımda olacağı günü beklerdim. Beklemem gerekiyordu çünkü
yaraları açık, kalbi dolu bir mayın gibi bakıyordu ki ben onun tüm yaralarını sarmaya hazır acil yardim çantası gibi yanından ayrılmak istemiyordum.
Küsüp , küsüp barışıyor
Kızıp , kızıp affediyordum.. Birgün o çantayı açtı, üç gün sonra mayın patladı!
Ben kül olmuş onu arıyorken, onda bir çizik bile olmadığını gördüm. İşte o gün tüm duvarlar üstüme yıkıldı…
İşte o gün pembe panjurlu evimi kapatıp bir beton yığınıyla yüzleştim.
Kalbimi avuçlarımda sıktım. Kendi ellerimle sıktım. Dedim ki şimdi bugün öğrendin sen deli kadınların neden sevilmediğini, yine de asla akıllanmıyacaktım. Biliyordum.
Sonra Ben sustu.
Önce bir kahkaha attı ,
sonra ağlayarak yağmura koştu .Yağmur ben’de aşktı daha iyisi olamazdı.
Dudaklarında birkaç cümle mırıldanıyordu..
‘ Karıştı ellerim saçlarımın arasına, boşluktaydım halbuki tarifsiz bir soğukluk.
bir yanı karanlık, bir yanı aydınlık kafamın, sonra döndüm dedim ki aynaya;
en fazla bir tutam daha saçlarımı keserim ama yeniden sevmek… Bunun tarifi yok ! ‘
Ben artık ne at gözlükleri takıyor, ne de pembe panjurlu evi hatırlıyor
ve ekliyor;
yine olsa yine seveceğim. Yemin ederim asla sevmekten vazgeçmeyeceğim,
bir gün beni çok sevecekler bay’ım lakin seni kimse ben’ gibi sevmeyecek!
