çiçekler beni bekliyordu.
babam bir türkü okumuştu da
dinlemiştim çocukken
-birçok türküyü o sesten dinlemiştim çocukken-
gün gün göğsüme işlemiş
benim artık benim babacığım,
soluğuna saklanan
o çok sevdiğim yemyeşil bahar esintilerinde
yıkadım yüzümü
topladım o deli dolu havayı bir gülümsemeye
çiçekler ise beni bekliyordu.
kendimi ne zaman iliştirsem geceye
-ki gece durmadan bana uyu diyordu-
sanki beklenen bir mektubun kaderini yaşarmış gibi
karanlıklar içinde yalnız kalıyordum.
çiçekler, beklemeyin beni artık
güz geldi.
