Bulanık sularda yüzer gibiyim şu an
Hem de yüzme bilmez bir halde
Çırpınsam genzime pis su kaçar
Dibe batarım durursam yerimde
Nefesimi tutmayı öğrendim şu an
Zaman geçtikçe yüzmeyi de
Ama ellerim kelepçelenmiş
Çıkamıyorum istesem de
Anahtar senin ellerinde
Ya açarsın ya gömersin en derine
Yüzme biliyorsun hem sen de
Bulursun beni en derin denizlerde
Gözünün önündeyim ne de olsa
Su bulanık değilmiş gözler lensmiş bu arada
Teşbihte hata olmazmış tabi
Bunların hepsi de bir hikaye
Üsküdar’dayım saat 23.45
Son tren bekler beni
Ben ise trenden inişimi
İndim trenden en son hızımla
Saat ise gelmiş 00.00 a
En güzel zamanım
En derin anlamlım
Bu aralar ona küskünüm
İstemeden elim gitse de cebime
Küskünüm bu saate
Hayatımdan bir parça eksilmiş gibi değil
Bir parça hayatımmış gibi
Sabahları yine geç kalkmaya başladım
Gecem gündüzüm olmuş gibi
Bu aralar ağzıma bir söz dolandı
“Hayat çok güzel mi sanki de ölümden korkayım”
Bence ölüm ne bir kandı
Ne de bir göz kapayış
Korkmadığım başıma gelmiş
Güzel olan senle yaşayış
Uyanış, yatış..
Şairliği bıraktım diyordum
En güzel şiiri kaybetmişim oysa
Kalemle yazılan cinsten değil ama
Şair ne benim ne de bir beşer
Bu şiir gibi hem de resim çizer
Şiir emanettir, şair eminlik bekler
Ancak o isterse ancak o nasip eder
Yazılacak çok şey var da
Yazılan bir de kader var ya
Gel dön geri kaderim kaderin ya
Vazgeçmez bu divane senden asla
Yürüye yürüye geldim Gülhane’ye
Son tramvay da beni terk etti de
Sıkılıyor canım son raddede
Ben ettim bir çift sözümü
Yumuyorum kör gözümü
Gerisi sende artık
Özlüyorum gül yüzünü
