Bakarsın bir gün mutlu oluruz.
Belki, sonbaharda bile çiçekler açar kuru dallar.
Belki, kışın o sert ayazında girilesi olur denizin serin suları.
Sonra, sokaklara anılar bırakırız seninle.
Elele yürüyüp, tenha sokaklardaki karanlık duvarlara şiirler yazarız.
Bakarsın hayat veririz şehrin bu cansızlığına.
Belki, bütün çocuklar hep bir ağızdan, yeni türküler söyler.
Malı mülkü olan bütün zenginler sadece çocukları gülümsetir belki.
Bakarsın, bir gün anlarız çocuklarımız en büyük zenginliğimizdir.
Sonra belki, bütün kitaplarda altı çizili cümleler buluruz.
Ya da her evde kalabalık bir kütüphane.
Belki, bütün bu beton yığınları arasında gizli kalmış bir çiçek bahçesi keşfederiz.
Öyle ya, belki ayak bastığın bir toprak parçasında, yeşeren yeni umutlar toplarız.
Bir gün bütün insanlarımız göğe bakar belki.
Mavinin sonsuzluğunda, dört mevsim yaşanılabilir kılınır.
Bir gün gelirsen, bütün bunlar olmaz belki ama ben seni yine çok severim.
Gelirsen eğer,
Bakarsın, bir gün mutlu oluruz.
