Hal-i Efkan içinde bir yerde oturmuşken, hafiften bir yel esti aniden. Yazın sıcağına yakın, kışın yakan soğuğuna uzak… Sana yakın, bana uzak bir yel. Bir rıhtım kenarı ve sakince çalan melodinin tınısı ile her şeyi unutmak… andan uzak, anı aşmanın bir o kadar anlamlı olduğu yere varmak… sakince olduğun yerden bir kuleyi izlemek… ve bir yolcu… Her an yeniden başlayan bir yolculuğun hiç yol alamamış yolcusu. Anlamdan uzak, anlama tuzak bir beldenin en anlamlı haline bakmakta… sakinliğin yanında bir o kadar da hırçınca soluklamakta zamanı… zamandan uzak olan zamansızlık anını yakalamakta belki de.
İşte o anlarda karşısında duran kule… ne ihtişamlı görünür insanın gözlerine. Tarihin tozlu raflarından kaçıp insanın içine sığınmış gibi. Sahi bir kule ne kadar anlamlı gelebilir ki insana. Veya ne kadar anlamsız kalır birden. Bir bilmece içinde sorularla çevrelenmiş halet-i ruhiye… Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu? Hiç bilse de dermanı olmayanla olanın hali ya? Birde, bin bir güçlükle yazılmış gönül yangınından nağme nağme süzülen gözyaşı değil de kelimeler bütünü olunca üstüne… kaçamak hallerle yolda yol alamamış yolunun yürek yangına bakın hele… Bir göl gibi biriktirelim mi bizde suyumuzu yoksa bir nehir gibi taşınıp asıl birikime mi gitsin suyumuz diye düşünüp durduk onca zaman… ve karar verildi. Biz, bir yağmur sonu çıktık yola o yolcuyla ve yağmurun enfes kokusunu içimize çekerken başladık bu kez yürümeye. Değişen bir şey olur mu bilmem ancak her yol başka bir hengâme başka bir macera. Ama nehir olamaya karar verdik biz ummana ulaşmaya çalışan… olabilir miyiz bilmem ama çıktık yola… çıktı bizde, gidişlerin olduğu ve dönüşlere fırsat verilmeyen yola… bir nehir olma hayali ile…
