Saatler ilerlemiş olsa da siniri geçmedi. Karşımda oturup kızı ile hasret giderirken bile gözleriyle beni tehdit eder gibiydi. “Babanı bulamazsam seni öldürürüm” diyordu gözleriyle. Bende bir köşeye sinmiş durumda otururken annem çıktı odadan. Sağ elinde doldurduğu bavulumuz ile yanaştı bana. İşaretiyle kalktım. Belli ki gidecektik artık. Sorunların nedeni biz miydik ki? Tek kelime konuşmadan giydim ayakkabımı. Bağcıkları yine zamanı almıştı. Annemin elinden tutup çıktık dışarı. Soğuk çarpıyordu yüzümüze tokat gibi. Karanlığın ortasında ilerliyorduk. Tek hissettiğim annemin eliydi vücudumda. Yağmur ile çamur olan yolda ilerledik. Arkamıza bir kere bile bakmadık. Sude’yi son bir kez dahi görememiştim. Annem ile hala konuşmuyorduk. Çok sinirli olduğu belliydi. Birkaç kere ortaya söz atmama rağmen cevap vermemesi korkutuyordu insanı. Hiç bu kadar sessiz kalmamıştı. Arabaların farlarının dışında ışık görmüyordum. Hala yürüyorduk çamurun içinde. Nereye gittiğimizi sormak için hamleler yapmış olsam da cesaretimi toplayamadım. Sinirini, tuttuğu elimden çıkarıyordu anlaşılan. Çok acıyordu elim. Hala yürüyorduk caddelerde. Gece yarısı olmuştur herhalde. Ayakkabımın içine giren yağmur suyunu hissediyordum. Çorabımın ne hale geldiğini tahmin etmeye çalışıyordum. Annemden çıkan seslerin yükseldiğini fark ettim. Ağlıyordu galiba. Kısık sesli bir şekilde… Durup yüzüne baktım. Çömeldi. Dökülüyordu gözyaşları ellerime. Biraz bekledikten sonra dayanamadım. “Babam nerede” diye sorunca nefesini tuttu. “Artık baban yok” gibi garip bir laf döküldü dudaklarından. Anlamadım önce. “ Ne demek bu şimdi?” diye bir soru daha yönelttim. “Baban olacak ahlaksız, Sude’nin annesiyle birlikte kaçtılar. Her şey yalanmış. Yangın bile düzmeceymiş. Artık bitti. Seni asla vermeyeceğim. Alama…” Sarılarak söyleniyordu annem. Çok dolmuştu belli ki. Konuşmadan buraya kadar gelmiştik ama dayanamadı. Hala konuşuyordu ağlayarak. Söylediklerinin çoğunu anlamıyordum bile. Babamın böyle bir iş yaptığına inanmadım. Gerçek miydi bunlar? Bu yaşadıklarım gerçek miydi? Annemin anlattıklarına göre babam uzun yıllardır görüşüyordu Sude’nin annesiyle. Yangını da mı ayarlamıştı? Birlikte olmak için olabilir miydi bunlar? Devamlı soru geliyordu aklıma. Hiçbirisinin cevabı da yoktu bende. Anneme moral vermek bana düşmüştü. İkimizde ağlıyorduk sokak ortasında. Gece karanlığında birbirimizi görmeden ağlıyorduk. Yürümeye devam ettik sonra. Hala ilerliyoruz karanlıkta. Gidecek yerimiz var mı? Sanırım hayır. Yürüyoruz, kaybolana kadar gideceğiz galiba. Her şeyi unutana kadar yürüyeceğiz.
Bir Çocuğun Gözünden Hayat – 1
Bir Çocuğun Gözünden Hayat – 2
Bir Çocuğun Gözünden Hayat – 3
Bir Çocuğun Gözünden Hayat – 4
Bir Çocuğun Gözünden Hayat – 5
