Attika’da Bir Kadın

Kocam Kerkylas’a

Memelerimden hala süt geliyor olsaydı ve bir bebek daha taşıyabilseydi karnım, çılgın gibi koşardım zifaf odamıza. Ben Afrodit’in rahibesi. Ona adanmıştı  hayatım. Kleis’ı doğurmak içindi güzel ve estetik olan her şeyi yudumlayışım. Sayısızca Erososlu kadını esir ettim evlilik oyununa… Afrodit içindi. O güzeldi. Ya şimdi?

Sordum kendime:

Elinden ne vermek gelir,

Her şeyi olan Aphrodite gibi birine?

Şimdi görüyorum Afrodit’in kadınlarını. Evleri kaleleri olmuş. Doğuruyorlar ve doğuruyorlar rahimleri yaşadıkça. Dikiş dikiyorlar ve yine doğuruyorlar. Ve ev işi yapıyorlar, çocuklarına bakıyorlar. Bir fahişeden daha bilgisizce yaşıyorlar. Onlar yoklar erkeklerin şölenlerinde. Bilmiyorlar benim şiirlerimi.

Endişelenme Kerkylas!

Ölümle cezalandırmıyorum bakire ruhumu ve fahişe bedenimi.

Şu kadarını biliyorum

Ölüm kötü bir şey:

Bak, işte tanrılardan belli.

İyi bir şey olsaydı ölüm,

Önce tanrılar ölmez miydi?

İşte soylular geliyor. Halktan almışlar bir avuç topraklarını. Ve parçalandıkça Attika… Denizde, kadınlarla düzen kurmaya gidiyorum.

O kadınlar… Aralarından bazılarını seviyorum.

Yumuşak elleriyle Dika,

Filizler koparıp

Süslediğinde o güzelim saçlarını.

Dika’yı seviyorum. Ve ona dokunmayı. Sonra sen, evliliğimiz.

Belli artık,

Bal da, bal arısı da

Haram bana bundan böyle”

Gidiyorum. Afrodit’e adanmış ruhlara aşık olmaya ve şiirler yazmaya ezberlesinler diye fahişeler. Buruşmuş ellerim belki gözlerim genç daha. Ya memelerim. Kleis bana muhtaç değil. Adanmış ruhu çoktan bir erkeğin avuçları arasında. Seni düşünüyorum papirüsle dertleşirken. Seni düşündükçe dönüp dolaşıp kendi kapımı çalıyorum.

Sappho, yeter.

Boşuna ne uğraşıyorsun

Yumuşatmaya o taş yüreği?

Belki de unutursun sen beni.

Ama bil ki, gelecek günlerde,

Bir takım insanlar anacak beni