Aşk’ım

Mart ayının on üçüncü günü, saat 13:40. Evden çıkarken çiseleyen yağmur, şimdi adeta beni biraz daha mutlu etmek adına, bardaktan boşalırcasına yağıyor. Ve ben hasta olacağımı bile bile ıslanmanın hazzını iliklerime kadar hissediyorum. Annemin “Aman kızım şu şemsiyeyi al  yanına.Yağmur bastıracak!” uyarısını dinlemediğim için tekrar teşekkür ediyorum kendime. Eve vardığımda annemin beni bir güzel haşlayacağını bile bile. Dilimde en sevdiğim şarkını. en sevdiğim bölümü;

Tere dılme mere sahsonke phana mılcahi.

Tere ışk me  meri ca fanaa hocai…

Ayakkabılarımın içine dolan yağmur sularının beni yavaş yavaş hasta etmeye başladığını hissediyorum. Ama maalesef cebimde bulunan para minibüse binmeme yetmiyordu. Bir yanım üzülse de bu duruma, öbür yanım bunu bahane edip annemin fırçasından kurtulacağım için mutluydu.

Aklımdan geçen bu düşüncelerle bir kaç saniye bulunduğum ortamdan soyutlanıp, söylediğim şarkıya devam ediyordum ki bir anda arkamdan gelen korna sesleri yerimden sıçrayarak çığlık atmama neden oldu. Korna seslerini hemen arkamda bulunan arabanın içindeki şoförün gür sesi izledi. Orta yaşlı, sarışın, babamın tabiriyle laz burunlu,gözlerinden anladığım kadarıyla bana bir hayli kızgın adam başını camdan uzatıp “Kör müsün be, yolun ortasında yürünür mü, dağdan mı indin?!’ diyerek benim, kocasına işve yaparken kaynanasına yakalanan yeni gelin gibi kızarmama neden oldu. Hemen kendimi toparlayıp hızlı bir kaç adımla tekrar kaldırıma çıktım. Sinirli adam, beni son defa süzüp, “Sabır” diyerek gaza yüklenip uzaklaştı.