Kıtalar içinde dolaşıyor bedenimin içinde olan Ruh.
Sessizliklere bürünüp Vedudu arar durmakta.
Şaşkınlıkla Aya bakar gözüm, sanki Ayın adı Aşk olmuş, yıldızlar da tutkuyla onun etrafına toplanmış ışık arar durmakta.
Ufkular içinde Alemlere kaybolmuş Ruhum,seni arar durmakta..
Neredesin ey Aşk? Neredesin ey Vedud?
Hadi göster artık kendini, göster de kül et hasretinle yanmış bu bedenimi.
İnsan ister istemez bir arayışın, bir yolun içerisinde olur. Yol uzun olsa da, zor olsa da insan işte her zaman bir arayış bir umut için yürümekte. Hani biliriz ya yollar ne kadar çok olsa da, nefsimiz ister istemez her zaman kolayla kaçar. Nefis işte yapacak bir şey yok, halbuki zorun sonunda gelecek o mutluluğa bir bile bilse, kolayı bırakıp her zaman zora kaçar olacaktı… Aşk ta kolay bir şey değildir hele ki o aşk Allah için, Onun sevgisi için ise… Bir gerçektir ki insani aşk ateşi pişirir, tıpkı Aşkın piri Yunus Emre’yi pişirdiği gibi, zaten oda demiyor mu şiirinde “çiğ idik piştik Elhamdülillah”. E dostlar pişmek lazım aşk ateşinde, bulmak lazım içimizdeki olan o benliği, Yunusun bulduğu gibi, şiirinde de ifade ettiği gibi “bir ben vardır bende, benden içeri”. Ee dost, hadi gel aşık olalım, içimizdeki benliği aşk ile bulalım, biz de Yunus olalım. Hadi gel aya aşk diyelim de biz de onun ışığından (aşktan) ışık alalım. Hadi gel Aşk meclisine varalım da, biz de aşık olalım.
