“Anne” şiiri ABD-nin ünlü şairi Gwendolyn Brooks’un en çok bilinen şiirlerinden biridir. Bir veya daha fazla kürtaj gerçekleştiren bir annenin duyduğu suçluluk duygusunun kağıda dökülmüş halidir bu şiir. “Anne” şiirinde Brooks, kürtaj sonrasında bir kadının yaşadığı düşünceleri, duyguları, hayalleri, sancıları, aşkı, kederi, umutları, acıları gösteriyor. Her kürtaj bir kadını ölene dek bitmeyen kedere, suçluluk duygusuna sürükler ve “Anne” bu kadına konuşma şansı verir…
Anne
Kürtaj yaptırdıktan sonra unutacağınızı mı sanıyorsunuz?
Hayat vermek varken vazgeçtiğiniz çocukları
Aslında ölenedek hatırlıyorsunuz
Bir kez bile nefes alamayan o can parçacıkları
Asla ihmal edemeyeceksiniz, dövemeyeceksiniz
Ağladıklarında sakinleştiremeyeceksiniz, tatlılarla kandıramayacaksınız
Acıkırlarsa emziremeyeceksiniz…
Hayaletlerden de asla kurtulamayacaksınız…
Rüzgarların sesinde katlettiğim çocukların seslerini duydum
Onlarla konuştum, rahatladım
Talihsiz yavrularımı yüreğime sakladım
Dedim ki, “Canlarım, eğer günah işlediysem,
Hayatlarınızı, doğuşlarınızı, isimlerinizi,
Bebek gözyaşlarınızı, oyunlarınızı,
Aşklarınızı, acılarınızı, evliliklerinizi ve ölümlerinizi çaldıysam,
İlk nefesinizi zehirlediysem
İnanın, kastımda bile kasıtsızdım…
Ama neden sızlıyorum ki?
Suç benim değil, başkasının diye mi?
Her neyse, bu gerçeği değiştiremez
Hayatta yoksunuz, ölüsünüz artık…
Ama ben de korkuyorum, çok yanlış şeyler yaptım:
Siz doğdunuz, küçücük bedeniniz vardı ve öldünüz…
Gülemedeniz, planlar yapmadınız, ağlamadınız…
İnanın bana, hepinizi seviyordum
İnanın bana, sizi çok iyi tanıyordum.
Ve seviyordum, hepinizi seviyordum…
