Kalp yorgun akıl ise biçareydi…!
Sezgiler ışık hızını çoktan aşmıştı, kalp mutmain, akıl yaya idi…
Birlemeliydi her birini..!
Akıl inkardaydı, kalp yol alırken… Kalp yorgundu akla laf anlatırken…!
Ruh büyümekte idi günden güne kalp ile ele vermiş,
Akıl yine hayrette idi, yaşadıklarını anlamlandıramaz iken…!
Akıl pes etmişti, nefs boynunu bükmüştü…
Akıl ya yalnız yol alacaktı,
Ya da kalbe ruha katılacaktı…!
Akıl kalbe katılmasında ne yapsın, akıl danıştıkça çevresine sorularına cevap bulamamıştı…!
Akıl öğrendi ki bu yolda yalnızdı, etiketli abilerin aklı bile cevap veremez olmuştu bizimkinin sorularına..!
Aklın aklı başında idi, uzattı elini kalbinin eline…!
