Bir umuttu belki sonralar,
Ya da beklentiden ibaretti.
Geçeceğini sandığımız yaralar,
Ümitsizce bize sarıldılar.
Sonsuzluğa doğru,
Oluştu sessizlikler.
Artık içimizi kışları,
Birer birer kırıkları,
Ne kaybettiğimiz kendimizi bulduk,
Ne de vurdumduymaz onları.
