14 Şubat ve Akşamı Ayrılık

14 Şubat 2014

Yüreğimdeki soğuk savaşın acı bir ayrılıkla son bulduğu gün. Ve o günden sonra ne aklım kalbime itaat etti, ne de kalbim aklıma. Aklım, ’unut’ diyordu. Kalbim, kendine gel sen unutmak için sevmedin diyordu. Ve sol taraf hep ağır basıyordu. Çünkü ben unutmak için sevmemiştim.

Sonra Yusuf ve Züleyha geliyordu aklıma. Belki de ilk defa anlıyordum Züleyha’nın aşkını. Belki de ilk defa tadıyordum aşkın kezzabını  ve belki de ilk defa özlüyordum. Özlemin yüreğimi yakıyordu fakat hayallerimdeki gözler beni benden alıyordu. Yüreğin yüreğimi esir alıyordu. Mahkum oluyordum yüreğine bir Yusuf misali . Sonucu gözlerin belirliyordu her zamanki gibi. Firak cezasıyla cezalandırıyordun beni ve uzaklara gidiyordun yolcusu olmayan gemi misali. Sonra Eyyub’un sabrı geliyordu aklıma. Belki de ilk defa sabretmem gerektiğini hatırlıyordum. Sabrım gözyaşlarımı zorluyordu ve sağnak bir yağışla ıslanıyordu yanaklarım. Hayırlısı diyor ve unutuyordum.