Bir Demet Kanola

Hemen hemen her gün arşınladığım, bildiğim hatta ezberlediğim yolda yürüyorum.Yol aynı yol, binalar aynı binalar, yanımdan geçen insanlar aynı insanlar…Ama gün biraz farklı. His biraz farklı. Etraf her zamankinden daha parlak, daha canlı ve göz alıcı…Sol tarafımda her gün yanlarından geçerken uzaktan bakıp asla sevmediğim kediler, bir binanın gölgesine uzanmış yatıyorlar. Bugün onları sevdim.Gölgede beraber serinledik.Gün biraz daha göz kamaştırıcı bir hal aldı.Yürümeye devam ettim. Her gün nefes nefese, oflaya puflaya çıktığım o yokuş, bugün gözüme o kadar da zor görünmüyordu. Karşıdan tanıdık bir sima yaklaştı. Arkadaşım diyemem, yalnızca bir tanıdık… Genelde görmezden geldiğim biri. Bugün ona selam verdim.Yolun kenarında birkaç kelime muhabbet ettik. Selam verdiğime memnun oldum. Sonra vedalaşıp yürümeye devam ettim. İşte bu…Yolun en sevdiğim kısmına geldim. Sağ tarafımın varacağım yere kadar kanolalarla bezenmiş olduğu kısma… Benim için belki de bütün günün en keyifli zamanı bu yoldan geçtiğim zaman olabilir. Kanolalara olan sevgim geçtiğimiz sene devasa bir kanola tarlasında tanık olduğum bir düğünle başladı. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim. Gelin, damat ve bir de bu olanlara uzaktan tanık olan ben dışında kimse yoktu. Sapsarı bir tarlanın içinde iki aykırı renk olarak çok güzel görünüyorlardı. Bu olay çok hoşuma gitmiş, beni çok etkilemişti. Belki de o iki insanın sevgi dolu aurasından dolayı o gün bugündür ben de kanola bitkisine karşı bir sevgi beslerim. Ailecek yaptığımız araba yolculuklarında yol kenarında ne zaman bir kanola görsem babamdan arabayı durdurmasını ister, inip birkaç kanola topladıktan sonra geri dönerim. Bana hep pozitif enerji, ışıltı ve huzur verir. Bana kalırsa insanın böyle hissettiren şeylere ihtiyacı vardır. Bu bir çiçek, bir şarkı, bir film, bir manzara… Her şey olabilir. Orası tamamen kişiye kalmış. Önemli olan o hissi yakalamak ve yakaladıktan sonra onu bırakmamak.