Son Durak / Şiir

0
218
Son Durak / Şiir
Burası orası değil mi,
bekle beni burada,
geleceğim dediğin…
Bu durak o durak değil mi?
yağmur yağıyordu,
ve ben seni bekliyor,
seni seviyordum,
sırılsıklam,
dur’suz duraksız…
bu yoldan gitmiştik,
buluşunca elin elimle…
El mi olduk sahi???
El’deki ellerin,
hiç mi sızlatmaz içini…
hiç mi acımaz,
sevdayla öptüğüm dudakların?
Mucizem!!!
hangi kör gayyalara hapsettin bizi?
durmuyor mu teninde kokum?
sızlamıyor mu burnunun direği?
sızlatmıyor mu
göğsündeki ben içini?
yakıyor içimi,
her adımında bu şehir…
Göğsümde,
kaburgamın ortasında,
tanrının bile sevmediği,
sevilmeyen lanetli bir kemik…
yaralı atlar,
can çekişiyor,
tepiniyor üstünde…
sende tatlı tebessüm bin anı,
bende binbir acı,
acılarla örülü bir yamalı urba,
zehr-i zıkkım,
içinde boğulduğum çukur,
bu koca şehir…
PAYLAŞ
Önceki İçerikANITKABİR’DE ATA’NIN Yaşamında Tarihi Bir Serüven
Sonraki İçerikUmudum / Öykü
Oruç Erkan
1982 İstanbul doğumlu, aslen Rizeli bir ailenin ortanca çocuğudur. İlk ve ortaokulu İstanbul'un çeşitli ilçelerinde bitirdikten sonra, ailesiyle beraber iş hayatına atılmıştır... Edebiyata şiire ilgisi ilkokul çağlarından beri olmasına karşın gerçek manada yazmaya 2012 yılından sonra başlamış, her kelimede şiirler dökülen bir ırmak iken zaman içinde "Şiir Okyanusu" diye adlandırılmıştır dostları tarafından. Biri köy okullarındaki kütüphanelerde çocukların şiirle daha alakadar olması amacıyla, diğeri şehit ve gazi çocuklarının eğitimine katkıda bulunma amaçlı iki sosyal antoloji projesinde şiirleri yayımlanmıştır. Oruç Erkan, halen sosyal medyada "kendimce karalamaya, pişmeye devam ediyorum" diyor.